Oddechu mi trzeba

Czasem jest tak, że rzucamy wszystko i gnamy przed siebie. Droga prowadzi sama, a my chłoniemy co się da i cieszymy jak dzieci, że wiosna, że krokusy i, że jeszcze góry takie ośnieżone, a nisko już ptaki się grzeją w pierwszych mocniejszych promienie słońca.
Rozglądamy się łapczywie i chcemy jak najwięcej zatrzymać dla siebie. Naciskamy spust migawki i zostawiamy na potem do obejrzenia jakimś późnym wieczorem.

I tak jedziemy, a problemy i zmartwienia zostają za nami.
I choć to tylko jeden krótki dzień, to dzień tak bardzo potrzebny, żeby móc jutro wstać i zacząć zwyczajne życie z pospiechem i tą gmatwaniną trosk.
Bo ktoś z rodziny w szpitalu bardzo chory, bo trzeba załatwić milion spraw, bo jutro może być trudniejsze od dnia dzisiejszego i samo myślenie o tym przyprawia o ból głowy.

Ale to wszystko dopiero jutro.

A dziś oddech tak głęboki, że starczy na zapas.