poniedziałek, 30 maja 2016

Trochę wspomnień

Każdy chyba tak ma, że wraca myślami do lat dzieciństwa i młodości.
Przypominamy sobie różne rzeczy, te przyjemne i te, o których nie bardzo chcemy myśleć, a jednak pamięć uparcie nam je przechowuje gdzieś w zakamarkach naszej głowy.
Dzieciństwo, młodość, czasy zupełnie inne, a czy lepsze, czy gorsze nie umiem powiedzieć.

Pamiętam zimę tak śnieżną, że na boisku szkolnym kopaliśmy tunele w ogromnych zaspach.
Nikt z nas nie miał odzieży nieprzemakalnej z membranami i innymi ulepszaczami.
Buty i wełniane rękawiczki suszyliśmy na piecu, a mało kto był szczęśliwym właścicielem drugiej pary na zmianę. Mimo srogich zim, mimo braku porządnych ubrań goniliśmy po podwórkach tak, że rodzice nie mogli nas przywołać do domów.

Czasem przypomina mi się, jak z koleżanką odprowadzałyśmy się po spotkaniach. Tam i z powrotem, tam i z powrotem i.... tak w kółko.
A moja Mama wyglądała za mną przez okno, bo bała się, że coś mi się stało. Przecież dawniej nie było komórek.
Wtedy tego zupełni nie pojmowałam. Taki lęk poczułam i zrozumiałam dopiero wtedy, gdy moje córki zaczęły dorastać.
A my z koleżanką, w czasie tych odprowadzań,  układałyśmy nasze życie, naiwnie wierząc, że wszystko w naszych rękach. Wiedziałyśmy ile dzieci mieć będziemy, jakie studia skończymy i jakich mężów wybierzemy.
No i koniecznie miałyśmy żyć długo i szczęśliwie.
A ona już przecież nie żyje tyle lat.

Którejś niedzieli, gdy moi rodzice poszli na sumę, postanowiłam podmienić fotele z dużego pokoju, bo mi się lepiej podobały i wstawić je do mojego, a te z mojego wstawić do dużego, na miejsce tamtych.
Nie wiem jakim cudem namówiłam siostrę na tę kradzież.
Taszczyłyśmy  fotele po schodach, a ona powtarzała, że to na moją odpowiedzialność.
I nie mam pojęcia też, jakim cudem rodzice mi tych foteli nie kazali odstawić na miejsce. Stoją tak do tej pory w moim pokoju, w którym już nikt nie mieszka, a raczej w domu w którym nikt nie mieszka.

A raz biegłyśmy z siostrą po chodniku przed domem. Teraz ułożyli tam równiutką kostkę, ale wtedy płyty chodnikowe były pozapadane i tworzyły pułapki na takie rozpędzone dzieciaki jak my.
No i tak leciałyśmy obydwie co sił w nogach, w letnich, jednakowych sukienkach uszytych przez Mamę, trzymając się mocno za ręce.
Potknęła się jedna, gruchnęłyśmy obydwie i cztery kolana  zdarte do krwi.
Za chwilę siedziałyśmy na taboretach, trzymając nogi w blaszanej miednicy, krew się lała, a Mama próbowała nam to odkazić wodą utlenioną. Nie muszę dodawać, że darłyśmy się w niebogłosy.

A jak ja marzyłam o tym, żeby móc pojeździć na łyżwach, ale wtedy łyżew prawie nikt nie miał. I w którejś klasie podstawówki, ostatniego dnia szkoły przed feriami, wracam do domu, a tam leżą wypożyczone łyżwy dla mnie i dla siostry na calutkie ferie.
Radość była ogromna.
I jeździłyśmy, na malutkim skrawku lodu wylanym przez Panią Gienię w pobliskim Ogródku Jordanowskim. Pani Gienia przynosiła wodę w wiaderkach i wylewała na beton, żeby dzieciaki mogły jeździć.
Dzięki Pani Gieni i srogim zimom lodowisko, jak na nasze wymagania było całkiem znośne.

No i mój pierwszy dzień w zerówce.
Mama mnie prowadziła do szkoły, na sobie miałam nową spódniczkę, uszytą przez Nią z takim przodzikiem, bo wtedy były modne, z szeleczkami, i kieszoneczką.
Całą drogę powtarzałam, że chce tam zostać i bawić się z dziećmi.
Mama mnie zostawiła, a ja rozejrzałam się dookoła i nie wiem już, co mi się wtedy nie spodobało, ale postanowiłam dłużej nie marnować czasu na edukację i korzystając z nieuwagi Pani wyszłam sobie ze szkoły i pobiegłam do babci, która mieszkała na tej samej ulicy.
I tak, zwagarowałam pierwszego dnia zerówki.
Higienistka szkolna po tym fakcie stwierdziła, że ja na sto procent żadnej podstawówki nie ukończę.
No i na złość tej pani szkołę polubiłam dość szybko i skończyłam podstawówkę, ogólniak i politechnikę.
I naprawdę nie wiem, co by było, gdyby tak we mnie wtedy kategorycznie nie zwątpiła, bo bez tej negatywnej motywacji mogło być różnie:).


30 komentarzy:

  1. Uwielbiam czytać historię innych. Anonimowe wyznania czy Wyznajemy to strony które często odwiedzam .

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję, że tu zajrzałaś. Pozdrawiam serdecznie:)

      Usuń
  2. Bardzo lubię powracać wspomnieniami do dawnych lat. Lat dzieciństwa, które ukształtowały nasze postrzeganie świata, podejście do życia oraz nasz charakter. Czasami nie zdajemy sobie sprawy jak niby zwyczajne sytuacje z dzieciństwa mogły wpłynąć na nasze obecne życie. Ach dobrze, że wtedy ta higienistka w Ciebie zwątpiła :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Myślę, że tak naprawdę i bez jej zwątpienia polubiłabym szkołę, ale faktem jest, że to sobie zapamiętałam i jakoś to we mnie tkwiło. Pozdrawiam serdecznie:)

      Usuń
  3. A ponoć tylko pozytywne wzmocnienie daje dobry efekt, jak widać, wszystko jest indywidualną sprawą.
    Pozdrawiam.:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Chyba najlepsza jest mieszanka, trochę pozytywnych i trochę negatywnych wzmocnień:)Pozdrawiam:)

      Usuń
  4. Czytam Twoje posty jak dobra książkę:)) uwielbiam i pisz tak dalej:)))buziole

    OdpowiedzUsuń
  5. Pięknie to napisałaś :)
    Pozdrawiam i zapraszam na:

    OdpowiedzUsuń
  6. Z tego tekstu bije magia :) Świat dziko pędzi do przodu, dlatego dobrze jest czasem zatrzymać się i choćby powspominać. Pozdrawiam!
    http://monikaolgaczyta.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dobrze powspominać i przypomnieć sobie, jak człowiek się potrafił cieszyć drobnostkami:) Pozdrawiam:)

      Usuń
  7. Chyba dobrze się czułaś w Swoim Dzieciństwie?:) Pięknie mieć takie wspomnienia i wspominać je z takim szacunkiem..

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Miałam szczęśliwe, spokojne dzieciństwo i dlatego chętnie wracam pamięcią do tych chwil. Pozdrawiam:)

      Usuń
  8. Wspomnienia z dawnych lat to zapisane karty naszej historii. Moje dzieci - już prawie dorosłe - uwielbiają je słuchać, zwłaszcza wieczorami, kiedy nie ma prądu. Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. A właśnie, gdy byłam dzieckiem, bardzo lubiłam gdy nie było prądu. Takie wieczory przy świeczce to była prawdziwa magia:)

      Usuń
  9. Tym postem przypomniałaś mi moje dzieciństwo.
    Rozbite kolana i mały telewizorek ze zdjęciami za całe dwa złot. Lodowisko w parku i stare łyżwy, które były tak stare że wyginały się na wszystkie strony ale byłem dumny, że je miałem.
    Rzeczkę w parku, która to była miejscem ciągłych morskich bitew między piratami i przepraw w nieznane. Mam to szczęście,że jeszcze mam rodziców i boje się jak to będzie kiedy przyjdzie taki czas że już nikt za mną nie stanie.
    Pięknie piszesz.
    Pozdrawiam.
    za mną

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Gdy byłam bardzo mała, to o taki telewizorek zrobiłam awanturę rodzicom pod kioskiem ruchu:)Dziękuję i pozdrawiam serdecznie:)

      Usuń
  10. Jak ja kocham czytać wspomnienia, a Ty tak cudnie piszesz, że chciałabym jeszcze i jeszcze...
    Pozdrawiam ciepło i zostaję u Ciebie na stałe, Agness:)

    OdpowiedzUsuń
  11. Fajne wspomnienia, fajnie tak usiąść i sobie podumać. Tak były zupełnie inne czasy niż teraz, miałyśmy inne zajęcia i szaleństwa :-) pozdrawiam serdecznie :-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zupełnie inne czasy, inne radości, inne marzenia:) Pozdrawiam cieplutko:)

      Usuń
  12. Niezwykłe wspomnienia, mimo że takie zwyczajne, codzinne, piękne :) uściski

    OdpowiedzUsuń
  13. Wspomnienia są cudowne. Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Czasem warto powspominać, przenieść się w magiczny świat dzieciństwa. Pozdrawiam :)

      Usuń
  14. Nasze dzieciństwo było zdecydowanie inne niż naszych dzieci, teraz wydaje mi się wręcz egzotyczne;)
    Ja w pierwszej klasie poszłam z lekcji, bo ktoś mi powiedział, że jest odwołana. Pani nauczycielka wezwała moją mamę do szkoły i powiedziała, jej, że jestem bezczelna, bo kiedy spytała mnie dlaczego uciekłam z lekcji to odpowiedziałam jej, że wcale nie uciekałam tylko wolno szłam:))) A ja naprawdę wolno szłam;)
    Pozdrawiam cieplutko:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Masz rację, zupełnie inne. Zmienił się świat, szkoła, zmieniło się tak naprawdę wszystko.A Twoja pani nauczycielka pewnie chodziła szybko i nie znała się na wolnym chodzeniu:)Pozdrawiam serdecznie:)

      Usuń
  15. To także część mojego dzieciństwa...Jak pięknie o wszystkim napisałaś. Kochasz te swoje wspomnienia, mam podobne. Czsami myślę, że miałyśmy o wiele lepiej niż współczesne dzieci...Piękny refleksyjny post:) Dziękuję i pozdrawiam:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mam te same odczucia, mi też się wydaje, że moje dzieciństwo było lepsze niż dzieciństwo moich dzieci. Przede wszystkim było mniej nastawione na walkę, przepychanie się żeby zaistnieć, jakieś takie spokojniejsze. Było więcej czasu na zabawę i życie rodzinne.Dziękuję i ściskam mocno:)

      Usuń

Szablon stworzony z przez Blokotka. Wszelkie prawa zastrzeżone.