Już wisi w powietrzu

Już inne poranki, takie rześkie i czuć w nich zbliżającą się jesień. I choć przyjdą jeszcze, słoneczne, ciepłe dni, to już  jest inaczej. Te poranne mgły na zaoranych polach, dojrzałe jabłka na drzewach, w ogrodach coraz więcej uschniętych liści, pustoszejące gniazda bocianów, grzyby w lesie...
Niby lato jeszcze...

I nie w Sylwestra, ale właśnie w takie późnego lata  poranki i wieczory, kiedy powietrze i ziemia pachnie już jesienią, wtedy temat przemijania dociera do mnie najbardziej.
Te puste gniazda i pierwsze, zeschłe liście spadające z drzew, są dla mnie  dobitniejszym symbolem tego co odchodzi, niż strzelające korki szampana i konfetti.
Dawniej, gdy byłam  dzieckiem, wakacje ciągnęły się w nieskończoność.
Nie wiem jak to się stało, ale teraz przelatują jak pstryknięcie palca. Dopiero zakończenie roku, radość ze świadectwa córki, a tu trzeba myśleć o nowym plecaku, bo stary podobno już się nie nadaje:)

A we mnie mieszane uczucia, bo szkoda lata bardzo, ale jesień też ma swój urok.
Prawie rok temu, ostatniego dnia października, szliśmy sobie na Babią Górę, a pogoda była taka piękna, jakby chciała wynagrodzić nam odejście lata. I gdzieś w połowie drogi na szczyt słonce grzało zupełnie jak w środku wakacji. Zdjęliśmy polary i maszerowaliśmy w bluzkach bez rękawków, nie mogąc się nacieszyć tym latem w środku jesieni:)

Takie momenty zostają w głowie na zawsze. I myślę sobie, że to całe szczęście, bo wracając do tamtego jesiennego dnia sprzed roku, do tej radości, która była wtedy ze mną,  do widoku Tatr ze szczytu Babiej, robi się jakoś raźniej i  zaczynam wierzyć, że może jeszcze tak będzie, że może nie same pochmurne dni przed nami.
A jeśli nie, jeśli ta jesień będzie wyjątkowo zimna to nic, bo przecież jest dom, który nas ogrzeje.
I będzie więcej czasu na to, na co zabrakło latem.
Więcej czasu na myślenie o tym co ważne i o tym, czym nie warto sobie głowy zaprzątać.
O tym, czy jutro będzie padał deszcz...
O tym, że trzeba komodę przemalować...
I o dzieciakach, jak sobie dadzą radę w tym swoim dorosłym życiu...
O firankach, że już się przykurzyły...

Będzie więcej czasu na radość, na plany, na nadzieję, na dobre pomysły i na na żale, zwątpienie, i smutek też.
Na wszystko.

A teraz żyjemy szybko, pedałujemy w różnych miejscach Polski, wymyślamy nowe trasy rowerowe, spacerujemy tu i tam, czasem robimy coś w domu, bo i on wymaga, by się nim zająć.
A bywa, że po prostu siadamy zwracając twarze do słońca- taki niby nic nieznaczący naturalny odruch, a jak pomaga, jak ładuje baterie na potem.