Trochę wspomnień

Każdy chyba tak ma, że wraca myślami do lat dzieciństwa i młodości.
Przypominamy sobie różne rzeczy, te przyjemne i te, o których nie bardzo chcemy myśleć, a jednak pamięć uparcie nam je przechowuje gdzieś w zakamarkach naszej głowy.
Dzieciństwo, młodość, czasy zupełnie inne, a czy lepsze, czy gorsze nie umiem powiedzieć.

Pamiętam zimę tak śnieżną, że na boisku szkolnym kopaliśmy tunele w ogromnych zaspach.
Nikt z nas nie miał odzieży nieprzemakalnej z membranami i innymi ulepszaczami.
Buty i wełniane rękawiczki suszyliśmy na piecu, a mało kto był szczęśliwym właścicielem drugiej pary na zmianę. Mimo srogich zim, mimo braku porządnych ubrań goniliśmy po podwórkach tak, że rodzice nie mogli nas przywołać do domów.

Czasem przypomina mi się, jak z koleżanką odprowadzałyśmy się po spotkaniach. Tam i z powrotem, tam i z powrotem i.... tak w kółko.
A moja Mama wyglądała za mną przez okno, bo bała się, że coś mi się stało. Przecież dawniej nie było komórek.
Wtedy tego zupełni nie pojmowałam. Taki lęk poczułam i zrozumiałam dopiero wtedy, gdy moje córki zaczęły dorastać.
A my z koleżanką, w czasie tych odprowadzań,  układałyśmy nasze życie, naiwnie wierząc, że wszystko w naszych rękach. Wiedziałyśmy ile dzieci mieć będziemy, jakie studia skończymy i jakich mężów wybierzemy.
No i koniecznie miałyśmy żyć długo i szczęśliwie.
A ona już przecież nie żyje tyle lat.

Którejś niedzieli, gdy moi rodzice poszli na sumę, postanowiłam podmienić fotele z dużego pokoju, bo mi się lepiej podobały i wstawić je do mojego, a te z mojego wstawić do dużego, na miejsce tamtych.
Nie wiem jakim cudem namówiłam siostrę na tę kradzież.
Taszczyłyśmy  fotele po schodach, a ona powtarzała, że to na moją odpowiedzialność.
I nie mam pojęcia też, jakim cudem rodzice mi tych foteli nie kazali odstawić na miejsce. Stoją tak do tej pory w moim pokoju, w którym już nikt nie mieszka, a raczej w domu w którym nikt nie mieszka.

A raz biegłyśmy z siostrą po chodniku przed domem. Teraz ułożyli tam równiutką kostkę, ale wtedy płyty chodnikowe były pozapadane i tworzyły pułapki na takie rozpędzone dzieciaki jak my.
No i tak leciałyśmy obydwie co sił w nogach, w letnich, jednakowych sukienkach uszytych przez Mamę, trzymając się mocno za ręce.
Potknęła się jedna, gruchnęłyśmy obydwie i cztery kolana  zdarte do krwi.
Za chwilę siedziałyśmy na taboretach, trzymając nogi w blaszanej miednicy, krew się lała, a Mama próbowała nam to odkazić wodą utlenioną. Nie muszę dodawać, że darłyśmy się w niebogłosy.

A jak ja marzyłam o tym, żeby móc pojeździć na łyżwach, ale wtedy łyżew prawie nikt nie miał. I w którejś klasie podstawówki, ostatniego dnia szkoły przed feriami, wracam do domu, a tam leżą wypożyczone łyżwy dla mnie i dla siostry na calutkie ferie.
Radość była ogromna.
I jeździłyśmy, na malutkim skrawku lodu wylanym przez Panią Gienię w pobliskim Ogródku Jordanowskim. Pani Gienia przynosiła wodę w wiaderkach i wylewała na beton, żeby dzieciaki mogły jeździć.
Dzięki Pani Gieni i srogim zimom lodowisko, jak na nasze wymagania było całkiem znośne.

No i mój pierwszy dzień w zerówce.
Mama mnie prowadziła do szkoły, na sobie miałam nową spódniczkę, uszytą przez Nią z takim przodzikiem, bo wtedy były modne, z szeleczkami, i kieszoneczką.
Całą drogę powtarzałam, że chce tam zostać i bawić się z dziećmi.
Mama mnie zostawiła, a ja rozejrzałam się dookoła i nie wiem już, co mi się wtedy nie spodobało, ale postanowiłam dłużej nie marnować czasu na edukację i korzystając z nieuwagi Pani wyszłam sobie ze szkoły i pobiegłam do babci, która mieszkała na tej samej ulicy.
I tak, zwagarowałam pierwszego dnia zerówki.
Higienistka szkolna po tym fakcie stwierdziła, że ja na sto procent żadnej podstawówki nie ukończę.
No i na złość tej pani szkołę polubiłam dość szybko i skończyłam podstawówkę, ogólniak i politechnikę.
I naprawdę nie wiem, co by było, gdyby tak we mnie wtedy kategorycznie nie zwątpiła, bo bez tej negatywnej motywacji mogło być różnie:).