14 lat minęło

Dziś bardzo krótko, bo to wyjątkowy dzień.
Moja młodsza córka kończy 14 lat. Nie mam pojęcia, kiedy to przeleciało. Dopiero była taka maleńka, a teraz gdy z nią rozmawiam muszę patrzeć do góry.
Pamiętam jak po urlopie macierzyńskim wracałam do pracy. Ada miała wtedy siedem miesięcy, a mi pękało serce. Do dziś widzę jak opiekunka stoi w oknie, trzyma Ją na rękach i macha Jej małą łapką na pożegnanie. Zamartwiałam się w pracy cały czas, a po powrocie okazało się, że zupełnie niepotrzebnie, bo dziewczyny dały radę:)
Potem przedszkole i też nerwy, czy wszystko będzie ok.
I było, ale na początku tylko wtedy, gdy Pani Hania miała dyżur. W dni dyżuru Pani Agnieszki był płacz i wielki protest.
No, a te wszystkie przedstawienia przygotowane przez Panią Hanię z dziećmi dla rodziców.
I łzy wzruszenia, i filmowanie drżącą ręką, no bo jak tu oglądać, ocierać ukradkiem łzę i jeszcze filmować. No i uśmiechać się, bo dziecko patrzy, czy my patrzymy:)
A największe łzy były na zakończenie przedszkola. I wielki smutek, że to koniec takiego zupełnie beztroskiego dzieciństwa, bo szkoła to już nie to samo, bo obowiązki, prawdziwa nauka itd. A ona jeszcze przecież taka malutka.
A ta Malutka, jakby nigdy nic, zaliczała rok za rokiem, w różnych szkołach, bo zmienialiśmy miejsce zamieszkania i zawsze był pasek na koniec roku i nagrody i wpisy do Złotych Ksiąg.
Dopiero biegała w śpiochach, a dziś siedzi właśnie przed telewizorem, ogląda mecz, bo przecież nie przepuści:) i komentuje rzeczowo, bo na temat piłki nożnej wie wszystko.
Kochanie wszystkiego najlepszego:)

I zmykam, bo przecież w urodziny nie może oglądać meczu  bez matki:)