Dwa kółka, no może trzy

Czasem bardzo trudno ruszyć się z kanapy. Zmęczenie po całym tygodniu gonitwy robi swoje. Człowiek bije się z myślami, walczy sam ze sobą, dobrze wie, że powinien, ale najchętniej by odpuścił.
Ale jak już wygra tę malutką walkę z czymś, co się nazywa" nie chce mi się", to zazwyczaj nie żałuje, bo przecież  warto.
W niedzielę od rana padało, wiedzieliśmy, że pogoda będzie kiepska, ale mimo to spakowaliśmy rowery i ruszyliśmy.
Jakoś tak mamy, że miejsca tego typu lubimy odwiedzać wtedy, gdy większość ludzi nie ma na to ochoty. No bo w taką pluchę komu by się chciało?
No chyba, że takim jak my:)

A w tym deszczu wszytko bardziej zielone, skały piękniejsze, bo obmyte z letniego kurzu. Owce na hali  pasą się jak zawsze i wszystko jest tak jak powinno, albo jeszcze lepiej, tak bardziej prosto, bez tych tłumów co zazwyczaj tu można spotkać.
Z nieba sobie kapie, a my mijamy ludzi z plecakami i uśmiechem na twarzach. Dziwne, że nie przeszkadza im ten deszcz.
I nie sposób, nie uciąć krótkiej pogawędki z parą, która na widok roweru z trzema kołami przystaje zdziwiona i po prostu pyta, czy damy radę podjechać do schroniska, bo tam przecież wielkie błoto i śliskie kamienie.
I nie sposób nie uśmiechnąć się na widok dwóch młodych kobiet, które ubrane w peleryny, z wielkimi plecakami na plecach, idą śpiewając piosenkę. Chyba to Ich metoda na zaklinanie pogody:)
I od razu weselej na widok małżeństwa z dziećmi. Jedno, najmłodsze, szczelnie owinięte w płaszcz przeciwdeszczowy, jeszcze ze smokiem w buzi, drepcze zadowolone.
I pewnie ten deszcze wcale maluchowi nie zaszkodzi, a świeże powietrze tylko wzmocni jego organizm.

Codzienność została w domu. Pralka, zmywarka, niepomalowana ściana, nieugotowany obiad, jakieś głupie przepychanki "o nic" nie mają znaczenia. Przez moment liczy się tylko " tu i teraz".
I odpowiadam na te pozdrowienia obcych ludzi, przemoczonych do suchej nitki i wiem, że są tu z tego samego powodu co my: żeby się na chwilę zatrzymać, złapać oddech i otworzyć szeroko oczy.
Taki zastrzyk potrzebny dla równowagi duszy, a i ciało przy okazji też przecież coś zyska.


A w poniedziałek, po pracy kilka kilometrów w Dolinie Zimnika u podnóża Skrzycznego /tym razem już w słońcu/.
No bo wakacje, a w wakacje nie można  "marnować" całego czasu na rzeczy codzienne.
I nawet gdy nie mamy akurat urlopu, to wykradamy chwile na drobne przyjemności, bo w lato musi być ich więcej:)
Tylko moja młodsza córka trochę niezadowolona, bo ostatnim razem to i żmije widzieliśmy po drodze i padalca, i salamandrę, a tym razem wszystko się pochowało.
No nic, może jutro jakieś atrakcje:)