Juz 24

Lipiec to dla mnie szczególny miesiąc, bo to właśnie w lipcu dostałam dwa najważniejsze prezenty.
Niedawno, 6 lipca pisałam o tym, że młodsza córka skończyła 14 lat. Kilka dni temu, 19 lipca  moja starsza córka też miała urodziny.
U nas lipiec, marzec i grudzień skumulowały wszystkie święta tego typu:)
I jak sobie pomyślę, że to już 24 lata, to jakoś trudno mi w to uwierzyć.
Miałam napisać post specjalnie dla Niej w dniu urodzin, ale wtedy było takie zamieszanie, że nie miałam jak  się tym zająć.
A całe to zamieszanie powstało z tego, że razem z moja siostrą postanowiłyśmy zrobić niespodziankę jubilatce.
Moja siostra mieszka w Warszawie, a od Sylwestra Nina nie widziała ukochanej Cioci, która  miała do nas przyjechać dopiero na przełomie lipca i sierpnia.
Pomysł padł, pozmieniałyśmy plany i w dniu urodzin Niny Ciocia z Wujkiem zajechali pod dom samochodem ubranym w kolorowe balony i w napis "wszystkiego najlepszego".  Najlepsze jest to, że tak ustrojonym autem przejechali całą naszą wieś wywołując zdziwienie sąsiadów:)

A wracając do Niny i tych 24 lat, które minęły nie wiadomo  kiedy.
Przecież dopiero Ją urodziłam, taką małą z wielką czarną czupryną. Dopiero leżałam na trakcie porodowym chwilę po i śmiałam się sama do siebie, a położna podejrzliwie pytała, co mi tak wesoło, bo chyba się bała, że to jakaś dziwna reakcja na podawane leki:) A ja jej odpowiedziałam, że przecież mam się z czego cieszyć, bo właśnie urodziłam zdrowe dziecko.
No, a teraz moja córka sama jest matką i to matką "na medal".
Patrzę, jak dba o swoją córkę i widzę, że każdego dnia zdaje celująco  trudny egzamin z rodzicielstwa.
Pamiętam, jak za żadne skarby świata nie pozwoliła podać sobie znieczulania w trakcie porodu, żeby nie zaszkodzić dziecku.
I jestem z Niej dumna, że od ponad roku, odkąd jest matką staje na wysokości zadania.
A gdy kiedyś spytałam, czy wychowywanie dziecka to dla Niej duże poświecenie, odpowiedziała, że gdy się ma zdrowe dziecko,  to nie ma o czym mówić. Matki przewlekle chorych dzieci mają dopiero prawdziwe problemy.

Czasem porównuję swoje córki. Wiem, wiem, że się nie powinno, ale jakoś tak samo wychodzi.
Każda jest inna. Ada od dziecka uwielbiała sport, a Ninka w młodszych klasach nie przepadała za piłką i szybkim bieganiem. Byłam pewna, że tak Jej już zostanie, że będzie zawsze spokojną osobą, kimś kto woli spacer od większych szaleństw.
Mijały lata, a Ona się zmieniała.
Dziś jest ratownikiem medycznym, dla niej widok krwi to rzecz normalna. W czasie studiów pracowała na wysokości oprowadzając dzieci po parku linowym, a ostatnio wstąpiła do Ochotniczej Straży Pożarnej, no bo przecież ratownik tam się przyda.

Ubiegłej zimy, któregoś dnia późnym wieczorem, zapchał się komin od centralnego. Wiedzieliśmy, że jeśli natychmiast coś z tym nie zrobimy, to będziemy marznąć całą noc.
Co na to  Nina?
A założyła uprząż wspinaczkową, wylazła na dach i komin przepchała:)
Od tej chwili mówimy, że Nina jest dziewczyną do zadań specjalnych:)

A tak już zupełnie poważnie, to od lat wiem, że w trudnych momentach mogę zawsze na Nią liczyć.

Ale żeby nie było zbyt cukierkowo, to bywa i tak, że  się czasem o coś posprzeczamy.
Czasem bardziej, czasem mniej, a zazwyczaj o największą głupotę świata :)
Ale nigdy nie było tak, że się na siebie gniewałyśmy. Nie wyobrażam sobie, że córka może nie odzywać się do matki, a matka do córki. W ogóle u nas w domu jakoś tak mamy, że nie umiemy milczeć i trwać w złości.

Ninka Ty wiesz, że życzę Ci po prostu szczęścia:)